منظومه شمسی

منظومه شمسی از خورشید و هر چیزی که به دور آن می چرخد ​​از جمله سیارات، قمرها، سیارک ها، دنباله دارها و شهاب سنگ ها تشکیل شده است. منظومه شمسی از خورشید که رومیان باستان آن را سول (sol) می نامیدند، امتداد می یابد و از چهار سیاره درونی می گذرد، از طریق کمربند سیارکی به چهار غول گازی و به کمربند کویپر به شکل قرص و بسیار فراتر از آن به هلیوپوز قطره ای شکل می رسد. دانشمندان تخمین می زنند که لبه منظومه شمسی حدود 9 میلیارد مایل (15 میلیارد کیلومتر) از خورشید فاصله دارد. فراتر از هلیوپاز، ابر اورت کروی و غول پیکر، منظومه شمسی را احاطه کرده است.

از زمان کشف پلوتون در سال 1930، بچه ها با یادگیری اینکه منظومه شمسی 9 سیاره دارد بزرگ شدند. همه چیز در اواخر دهه 1990 تغییر کرد، زمانی که ستاره شناسان شروع به بحث در مورد اینکه آیا پلوتون واقعا یک سیاره است یا خیر. در یک تصمیم بسیار بحث برانگیز، اتحادیه بین المللی نجوم در نهایت در سال 2006 تصمیم گرفت پلوتون را به عنوان یک "سیاره کوتوله" معرفی کند و فهرست سیارات واقعی منظومه شمسی را به هشت سیاره کاهش داد. اگر اصرار دارید که پلوتون را بگنجانید، پس از نپتون در لیست خواهد آمد. پلوتون واقعاً در آنجا و در مداری بیضی شکل و به شدت کج شده قرار دارد (دو مورد از دلایل متعددی که آن را حذف کرده است). با این حال، ستاره شناسان هنوز در حال شکار یک سیاره احتمالی دیگر در منظومه شمسی هستند، یک سیاره نهم واقعی، پس از اینکه شواهد ریاضی وجود آن در 20 ژانویه 2016 فاش شد. اعتقاد بر این است که جرم آن حدود 10 برابر جرم زمین و 5000 برابر جرم پلوتون است.

انواع سیارات در منظومه شمسی

چهار سیاره درونی نزدیک به خورشید: عطارد، زهره، زمین و مریخ - اغلب "سیاره های سنگی" نامیده می شوند زیرا سطح آنها سنگی است. پلوتون همچنین دارای یک سطح صخره ای، هرچند یخ زده، است، اما هرگز با چهار زمینی گروه بندی نشده است.

چهار دنیای بیرونی دور از خورشید: مشتری، زحل، اورانوس و نپتون - گاهی اوقات سیارات «مشتری مانند (Jovian)» نامیده می شوند، اگرچه کاوش ما در منظومه شمسی نشان داده است که غول های گازی مانند اورانوس و نپتون بسیار متفاوت از مشتری هستند، اصطلاح توصیفی «مشتری مانند (Jovian)» هنوز وجود دارد. زیرا اندازه آنها نسبت به سیارات زمینی بسیار زیاد است. آنها همچنین بیشتر از گازهایی مانند هیدروژن، هلیوم و آمونیاک به جای سطوح سنگی ساخته شده‌اند، اگرچه ستاره‌شناسان معتقدند برخی یا همه آنها ممکن است دارای هسته‌های جامد باشند.

مشتری و زحل را گاهی غول های گازی می نامند، در حالی که اورانوس و نپتون دورتر را غول های یخی نامیده اند. این به این دلیل است که اورانوس و نپتون دارای آب جوی و سایر مولکول‌های یخ‌ساز مانند متان، سولفید هیدروژن و فسفن هستند که در شرایط یخبندان سیارات به ابرها متبلور می‌شوند. طبق گفته کتابخانه ملی پزشکی ایالات متحده، متان در دمای منفی 296 فارنهایت (منهای 183 درجه سانتیگراد) متبلور می شود.

تعریف سیاره در منظومه شمسی

IAU یک سیاره واقعی را به عنوان جسمی که دور خورشید می چرخد ​​بدون اینکه ماهواره جسم دیگری باشد، تعریف می کند. آنقدر بزرگ است که توسط گرانش خودش گرد شود (اما نه آنقدر بزرگ که شروع به همجوشی هسته ای، مانند یک ستاره) کند. و همسایگی خود را از بیشتر اجسام در حال گردش دیگر "پاکسازی کند". این تعریف محدود کننده به جداسازی آنچه باید و نباید سیاره در نظر گرفته شود کمک کرد - مشکلی که با کشف بیشتر و بیشتر اجرام سیاره مانند در منظومه شمسی توسط ستاره شناسان به وجود آمد. پلوتون از جمله اجرامی بود که برش را انجام نداد و دوباره به عنوان یک سیاره کوتوله طبقه بندی شد. مشکل پلوتو، جدای از اندازه کوچک و مدار غیرمنتظره اش، این است که همسایگی خود را از زباله ها پاک نمی کند - فضای خود را با بسیاری از اجرام دیگر در کمربند کویپر به اشتراک می گذارد. با این حال، تنزل رتبه پلوتون همچنان بحث برانگیز است.

خورشید در منظومه شمسی

خورشید تا حد زیادی بزرگترین جرم منظومه شمسی است که 99.8 درصد از جرم منظومه شمسی را شامل می شود. بیشتر گرما و نوری که زندگی را روی زمین و احتمالاً در جاهای دیگر ممکن می‌سازد، منتشر می‌کند. سیارات در مسیرهای بیضی شکلی به نام مدار به دور خورشید می چرخند که خورشید کمی از مرکز هر بیضی دور است. ناسا دارای ناوگانی از فضاپیماهایی است که خورشید را رصد می کنند، مانند کاوشگر خورشیدی پارکر، تا در مورد ترکیب آن بیشتر بیاموزند و پیش بینی های بهتری در مورد فعالیت خورشیدی و تأثیر آن بر روی زمین انجام دهند.

شکل گیری و کشف منظومه شمسی

تقریباً 4.5 میلیارد سال پیش یک ابر تیره از گاز و غبار شروع به فروپاشی کرد. به گفته اداره ماموریت علمی ناسا با کوچک شدن، ابر به یک صفحه چرخان معروف به سحابی خورشیدی تبدیل شد. گرما و فشار در نهایت آنقدر زیاد شد که اتم های هیدروژن شروع به ترکیب شدن کردند و هلیوم را تشکیل دادند. واکنش های هسته ای مقادیر زیادی انرژی آزاد کرد و خورشید ما تشکیل شد. خورشید حدود 99 درصد از ماده موجود را جمع آوری کرد و مواد باقی مانده دورتر از خورشید، توده های کوچک تری را در داخل قرص در حال چرخش تشکیل دادند. برخی از این توده ها به اندازه کافی جرم به دست آوردند که گرانش آنها را به شکل کره در آورد و به سیارات، سیارات کوتوله و قمر تبدیل شد. قطعات باقی مانده دیگر به سیارک ها، دنباله دارها و قمرهای کوچکتر تبدیل شدند که منظومه شمسی ما را تشکیل می دهند.