آلبرت اینشتین کیست؟

اینشتین و ماریچ در ژانویه 1903 ازدواج کردند. در می 1904، پسر آنها هانس آلبرت انیشتین در برن، سوئیس به دنیا آمد. پسر دیگر آنها ادوارد در ژوئیه 1910 در زوریخ به دنیا آمد. این زوج در آوریل 1914 به برلین نقل مکان کردند، اما ماریچ با پسرانشان به زوریخ بازگشتند، پس از اینکه فهمیدند علیرغم رابطه نزدیک آنها قبلاً، جذابیت اصلی رمانتیک انیشتین اکنون پسر عمویش السا بود. لوونتال؛ او از نظر مادری پسر عموی اول و از نظر پدری پسر عموی دوم او بود. انیشتین و ماریچ در 14 فوریه 1919 طلاق گرفتند و به مدت پنج سال جدا از هم زندگی کردند. به عنوان بخشی از توافق طلاق، انیشتین موافقت کرد که به ماریچ در آینده پول جایزه نوبل را بدهد.
در نامه‌هایی که در سال 2015 فاش شد، انیشتین به عشق اولیه‌اش ماری وینتلر درباره ازدواجش و احساسات شدیدش نسبت به او نوشت. او در سال 1910، در حالی که همسرش دومین فرزند خود را باردار بود، نوشت: "من در هر لحظه به تو با عشق قلبی فکر می کنم و آنقدر ناراضی هستم که فقط یک مرد می تواند باشد." او درباره عشقش به ماری از «عشق گمراه» و «زندگی از دست رفته» صحبت کرد.
اینشتین در سال 1919 با لوونتال ازدواج کرد، پس از اینکه از سال 1912 با او رابطه داشت. آنها در سال 1933 به ایالات متحده مهاجرت کردند. السا در سال 1935 با مشکلات قلبی و کلیوی تشخیص داده شد و در دسامبر 1936 درگذشت.
در سال 1923، انیشتین عاشق منشی به نام بتی نویمان، خواهر زاده یکی از دوستان نزدیک، هانس محسم شد. در یک جلد از نامه‌هایی که توسط دانشگاه عبری اورشلیم در سال 2006 منتشر شد، انیشتین حدود شش زن از جمله مارگارت لباخ (یک بلوند اتریشی)، استلا کاتزنلنبوگن (صاحب ثروتمند یک تجارت گلفروشی)، تونی مندل (یک یهودی ثروتمند) را توصیف کرد. بیوه و اتل میچانوفسکی (یکی از افراد اجتماعی برلین) که با آنها وقت گذراند و در حین ازدواج با السا از آنها هدایایی دریافت کرد. بعدها، پس از مرگ همسر دومش السا، اینشتین برای مدت کوتاهی با مارگاریتا کونکووا رابطه داشت. Konenkova یک جاسوس روسی بود که با مجسمه ساز مشهور روسی سرگئی Konenkov (کسی که نیم تنه برنزی انیشتین را در موسسه مطالعات پیشرفته در پرینستون خلق کرد) ازدواج کرد.
ادوارد پسر انیشتین در حدود 20 سالگی دچار شکستگی شد و تشخیص داده شد که مبتلا به اسکیزوفرنی است. مادرش از او مراقبت می‌کرد و او نیز چندین دوره به پناهگاه‌ها متعهد بود، سرانجام پس از مرگ او برای همیشه در بیمارستان دانشگاه روانپزشکی زوریخ Burghölzli بستری شد.

نظریه نسیب عام آلبرت اینشتین

نسبیت عام (GR) نظریه ای از گرانش است که توسط اینشتین بین سال های 1907 و 1915 ارائه شد. طبق نسبیت عام، جاذبه گرانشی مشاهده شده بین توده ها از تاب برداشتن فضا و زمان توسط آن جرم ها ناشی می شود. نسبیت عام به یک ابزار ضروری در اخترفیزیک مدرن تبدیل شده است. این زیربنای درک فعلی سیاهچاله ها را فراهم می کند، مناطقی از فضا که جاذبه گرانشی آنقدر قوی است که حتی نور نیز نمی تواند از آن فرار کند.
همانطور که اینشتین بعداً گفت، دلیل توسعه نسبیت عام این بود که ترجیح حرکات اینرسی در نسبیت خاص رضایت بخش نبود، در حالی که نظریه ای که از ابتدا هیچ حالت حرکتی را ترجیح نمی دهد (حتی حالت های شتابدار) باید رضایت بخش تر به نظر برسد. در نتیجه، در سال 1907 مقاله ای در مورد شتاب تحت نسبیت خاص منتشر کرد. در آن مقاله با عنوان «درباره اصل نسبیت و نتیجه‌گیری‌های حاصل از آن»، او استدلال کرد که سقوط آزاد واقعاً حرکت اینرسی است و برای ناظر سقوط آزاد باید قوانین نسبیت خاص اعمال شود. این استدلال اصل هم ارزی نامیده می شود. در همان مقاله، انیشتین همچنین پدیده های اتساع زمان گرانشی، انتقال به سرخ گرانشی و انحراف نور را پیش بینی کرد.
در سال 1911، انیشتین مقاله دیگری را با عنوان "درباره تأثیر گرانش بر انتشار نور" منتشر کرد و مقاله 1907 را گسترش داد و در آن میزان انحراف نور توسط اجسام عظیم را تخمین زد. بنابراین، پیش بینی نظری نسبیت عام را می توان برای اولین بار به صورت تجربی آزمایش کرد.