همه چیز درباره ایستگاه بین المللی فضایی

ایستگاه بین المللی فضایی بزرگترین و یکی از مهیج ترین سازه های دست بشر محسوب میشود. زیرا آرزوی انسان برای تسخیر فضا را تاحدی ممکن ساخته است و نشانه قدرت نمایی بشر خواهد بود. در این پست کهکشان  به معرفی ایستگاه بین المللی فضایی، کاربردها و امکانات آن میپردازیم.

ایستگاه بین المللی فضایی چیست؟

ایستگاه بین المللی فضایی به نام اختصاری آی.اِس.اِس (International Space Station) نهمین ایستگاه فضایی دارای سرنشین است. پیش از این ایستگاه هایی به شرح زیر ساخته شده اند:

     سالیوت: در تاریخ 19 آوریل سال 1982 پرتاب شد و به معنای سلام نظامی است. سالیوت نام گروهی از ایستگاه های فضایی است که کشور روسیه آن را در دهه 70 میلادی پایه گذاری کرده است. ساختار آنها در ابتدا ساده بود و از طریق یک پرتاب در مدار زمین قرار گرفته اند.
    آلماز: در سال 1964 توسط روسیه طراحی شد و به معنای الماس است. آلماز به برنامه کشور روسیه درباره فعالیت ایستگاه های فضایی و نظامی روسیه اشاره دارد که تحت نظارت سالیوت اجرا شده است. پروژه سه ایستگاه فضایی آلماز تحت عناوین سالیوت یک، سه و پنج به پیشنهاد ولادیمیر چلومی در پاسخ به طرح آزمایشگاه دارای سرنشین اسکای لب آمریکا مطرح شده است.
    میرروسیه: ایستگاه فضایی میر روسیه در سال 1986 ساخته شده است و به معنای روشن و صلح است. این ایستگاه فضایی تا سال 2001 در مدار پایین زمین فعال بود و اولین پروژه ایستگاه پژوهشی است که انسان توانست به مدت طولانی تری در آن اقامت داشته باشد.
     اسکای لب آمریکا: بین سال های 1973 تا 1979 در مدار زمین قرار گرفت. این اولین ایستگاه پژوهشی ناسا است و به طور انحصاری به آمریکا تعلق دارد. البته در حال حاضر از مدار خارج شده است.

تاریخچه ایستگاه بین المللی فضایی:

در ابتدا مهندسان روسیه از سال 1930 فعالیت و پژوهش خود را بر روی موشک ها آغاز کردند. در سال 1955 مرکز پرتاب بایکانور در قزاقستان فعال شد. سپس در سال 1957 اولین موشک بالستیک قاره پیما به نام اسپوتنیک 1 در آن مرکز پرتاب شد. در سال 1961 یوری گاگارین اولین فضانوردی بود که از آن پایگاه توانست زمین را به مقصد فضا و با کپسول واستویک ترک کند. در سال 1962 طرح های اولیه ساخت ایستگاه فضایی توسط مهندسان روسیه مطرح شد و در سال 1987 پایه های اولیه آن گذاشته شد. در سال 1988 کشورهای ژاپن، کانادا و مرکز فضایی اروپا به دعوت آمریکا به پروژه ساخت ایستگاه بین المللی فضایی دعوت شدند. سپس روسیه نیز 5 سال بعد به جمع آنها محلق شد.

مراحل ساخت ایستگاه بین الملیی فضایی:

پایه و ایده ساخت ایستگاه بین المللی فضایی سازه ای به نام زاریا است که توسط روسیه ساخته شده است. سپس پنل های خورشیدی و آنتن های آن باز شدند و عملیات مونتاژ ایستگاه فضایی آغاز شد. در ادامه این روند، بخش هایی به نام یونیتی آمریکا و زیوزدای روسیه به این سازه اضافه شدند و جریان مونتاژ تا 13 سال ادامه یافت سپس در سال 2000 اولین ساکنین ایستگاه بین المللی فضایی به آن اعزام شدند. به طور کلی روسیه 6 بخش، آمریکا 4 بخش، مرکز فضایی اروپا 4 بخش، ژاپن 3 بخش، کانادا 2 بخش و ایتالیا 1 بخش از ایستگاه بین المللی فضایی را تکمیل کرده اند. همچنین یک بخش به طور مشترک توسط آمریکا و روسیه و یک بخش با همکاری مرکز اروپا و آمریکا به سازه اصلی افزوده شدند. به همین دلیل ساخت ایستگاه بین المللی فضایی یکی از پرهزینه ترین ساخته های دست بشر است. طول ایستگاه بین المللی فضایی حدود 108 متر است. هم اکنون 6 فضانورد با ملیت های گوناگون به مدت 6 ماه مشغول به زندگی و کار در آنجا هستند. در واقع طول مدت مأموریت های فضایی و اقامت ثابت فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضایی 6 ماه است و بعد از این مدت باید به زمین بازگردند.

کاربردهای ایستگاه بین‌ المللی فضایی:

ایستگاه بین المللی فضایی در ارتفاعی حدود 360 کیلومتر بالای سطح زمین قرار دارد. به منظور انجام تحقیقات و آزمایش های فضایی، این ایستگاه کاربردهای بسیاری دارد. اکنون به مهمترین آنها اشاره میکنیم:

    انجام پژوهش های نوین فضایی با همکاری دولت های مختلف.
    رصد دائمی اجرام آسمانی مانند سیاره ها (عطارد،نپتون، مشتری، زحل، اورانوس، زمین، زهره  ، مریخ)،کهکشان راه شیری،ستاره ها،خورشید ،سحابی ها، دنباله دارها،سیاهچاله ها،منظومه شمسی، کره ما.
    ایجاد مرکزی برای ساخت و مونتاژ سازه های گسترده فضایی.
    همکاری با مراکز دولتی و خصوصی فضایی به منظور توسعه فناوری ها و سرمایه گذاری در این راه.

سرعت گردش ایستگاه بین المللی فضایی:

سرعت گردش ایستگاه بین المللی فضایی به دور مدار زمین حدود 29 کیلومتر بر ساعت است. این ایستگاه هر 90 دقیقه یک بار و در هر 24 ساعت 16 بار به دور مدار زمین در حال گردش است. به همین دلیل فضانوردان ساکن ایستگاه بین المللی فضایی هر روز شاهد 16 بار طلوع و غروب خورشید هستند. در صورت اطلاع از زمان و مسیر حرکت ایستگاه بین المللی فضایی، امکان مشاهده آن از طریق چشم غیرمسلح وجود دارد. این سازه عظیم از سطح زمین به شکل شئ درخشان قابل رویت است.

مسافت طی شده توسط ایستگاه بین المللی فضایی:

مسافت طی شده توسط ایستگاه بین المللی فضایی هر 24 ساعت برابر با یک بار سفر رفت و برگشت به کره ماه است. همچنین پنل های خورشیدی به کار رفته در ایستگاه بین المللی فضایی باعث شده است تا در زمان گردش به دور مدار زمین ظاهری درخشان و نورانی داشته باشد. از دسامبر سال 1998 میلادی تا کنون فضانوردان برای نگهداری و ارتقای ایستگاه بین المللی فضایی حدود 230 راهپیمایی فضایی انجام دادند.

مرکز آموزش فضانوردان:

همه فضانوردان اعزامی از اروپا باید در مرکز آموزش فضانوردان در کلن آلمان تحت نظارت باشند. یکی از این فضانوردان لوچا پارمیتانو از کشور ایتالیا است. او 6 ماه از سال 2013 را در ایستگاه بین المللی فضایی سپری کرده است. مأموریت اصلی پارمیتانو نظارت بر نحوه اتصال سفینه فضایی به ایستگاه بین المللی فضایی بود. او باید فاصله بین سفینه تا ایستگاه را اندازه گیری میکرد تا در صورت بروز خطا، فرمان لغو مأموریت فضایی را صادر کند. فضانوردان در زمان آموزش و کار جهت اعزام به ایستگاه بین المللی فضایی، تحت نظارت دقیق قرار دارند. هرگاه یک فضانورد از مرکز اروپا به ایستگاه بین المللی فضایی اعزام میشود، یک شخص ناظر در مرکز کلن آلمان شرایط او را بررسی میکند. آینده حرفه ای مراکزی همچون مرکز فضایی اروپا و ناسا، انجام مأموریت های درازمدت تر فضانوردان است. به این جهت محققان بر روی واکنش بدن انسان به نبود گرانش زمین و اثر بی وزنی بر روی بافت استخوان و عضلات دست به انجام پژوهش های متعدد زدند. محققان برای فعالیت فضانوردان در مرکز آموزش کلن آلمان، برنامه زمانی ترتیب دادند که خواب 8 ساعت و ورزش 2 ساعت در نظر گرفته شده است.

امکانات ایستگاه بین المللی فضایی:

فضای درنظر گرفته شده برای زندگی و کار فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضایی بزرگتر از یک خانه 6 خوابه و معادل فضای داخلی دو بوئینگ 747 است. این ایستگاه آزمایشگاهی برای انجام تحقیقات فضانوردان، 6 اتاق خواب، 1 باشگاه،2 حمام و 1 پنجره با زاویه دید 360 درجه دارد. همچنین فضانوردان در طول اقامت خود در ایستگاه بین المللی فضایی به منظور جلوگیری از تحلیل رفتن بافت استخوانی، روزانه 2 ساعت ورزش میکنند. در این بین 8 فضاپیما میتوانند از طریق پرت هایی به طور همزمان به ایستگاه بین المللی فضایی متصل شوند. پس از پرتاب شدن از سطح زمین بعد از طی 4 ساعت فضانوردان به ایستگاه بین المللی فضایی میرسند و وضعیت سلامت فضانوردان و سیستم های تکنیکی مراقبت از آنها از مرکز کلن آلمان مورد ارزیابی قرار میگیرد. این فضانوردان از یک ریتم باثبات و از قبل برنامه ریزی شده برای کار و استراحت پیروی میکنند تا اطمینان حاصل شود که بیش از اندازه خسته نشوند. فضانوردان هنگام  خواب نیز در حالت شناور قرار دارند و بالا و پایین در ایستگاه بین المللی فضایی معنی ندارد. اما به طور کلی برای خواب 4 نفر به صورت عمودی، 1 نفر روی سقف و یک نفر روی سطح ایستگاه بین المللی فضایی میخوابد. دو فضاپیمای سایوز به طور دائم در ایستگاه بین المللی فضایی به حالت آماده باش قرار دارند تا در صورت خطر و شرایط اضطراری، فضانوردان را به سطح زمین برگردانند. این ایستگاه بین المللی فضایی بخش هایی به نام گره دارد که قسمت های مختلف را به یکدیگر متصل میکند. پنل های خورشیدی ایستگاه بین المللی فضایی در گوشه ها قرار دارند. این صفحات درخشان توسط خرپاهای بلند به ایستگاه وصل شده اند و انرژی خورشید را جذب میکنند تا نیروی الکتریکی مورد نیاز سازه تأمین شود. رادیاتورهایی بر روی آن پنل های خورشیدی نصب شده اند. کاربرد این رادیاتورها در تنظیم دمای فضاهای مختلف ایستگاه فضایی است. بخش های خارجی شامل بازوهای رباتیک هستند. در حال حاضر از این بازوها برای حرکت فضانوردان استفاده میشود اما در گذشته این بازوها در ساخت سازه اصلی ایستگاه کاربرد داشتند. فضانوردان برای انجام فعالیت های خود از هوابند استفاده میکنند که به طرف بیرون و خارج از فضای ایستگاه باز میشوند.

چالش های ایستگاه بین المللی فضایی:

سفرهای فضایی با چالش هایی همراه هستند. اکنون به بررسی آنها میپردازیم:

    حفظ تحرک فضانوردان:

فرانک دو وین (سرپرست مرکز فضانوردان اروپا): "در طول مدت اقامت 6 ماهه در ایستگاه بین المللی فضایی بزرگترین چالش ما حفظ تحرک فضانوردان است". البته در ابتدا هیجان زده هستید و مایل خواهید بود تا هرکاری را به سرعت انجام دهید. اما ممکن نیست زیرا نمیتوانید با همان ریتم کاری در سطح زمین، در ایستگاه بین المللی فضایی فعالیت کنید. باید تلاش کنید تا ریتم باثبات و متناسب با زندگی در این ایستگاه فضایی را حفظ کنید تا حداقل میزان فشار بر شما وارد شود.
    محیط ایستگاه فضایی: برای حفظ سلامت محیط ایستگاه فضایی یک برنامه روتین وجود دارد تا محیط اطراف محل کار فضانوردان در آن ایستگاه همواره مرتب باشد. بنابراین هر شنبه ایستگاه بین المللی فضایی به طور کامل تمیز میشود.
    عمر مفید ایستگاه بین المللی فضایی: در ابتدا عمر مفید این ایستگاه فضایی تا 2024 میلادی تعیین شده بود. اما روسیه از ناسا (اداره کل هوانوردی و فضا) درخواست کرد که فعالیت ها در آنجا ادامه یابد. البته تا سال 2028 تعدادی از سخت افزارهای آن فعال هستند. بنابراین تا اواخر سال 2030 ایستگاه بین المللی فضایی در اقیانوس آرام فرود خواهد آمد. در حال حاضر بالغ بر 260 فضاپیما و ماهواره از کار افتاده در اقیانوس آرام رها سازی شدند که اغلب آنها متعلق به کشور روسیه هستند.
    بازیافت آب: بازیافت آب نیز بخش بزرگی از تلاش برای حفظ ایستگاه فضایی است. 70 درصد آب در ایستگاه بین المللی فضایی بازیافت میشود تا نیاز به آب ارسالی از سطح زمین به میزان 65 درصد کاهش یابد.
    سیستم دفع زباله: این سیستم جدید دفع زباله میتواند تحولی در مدیریت زباله ها در ایستگاه فضایی باشد. در ابتدا زباله ها در فضایی قرار میگرفت و در جو زمین سوزانده میشد. اکنون کیسه هایی طراحی شده است تا کار فضانوردان راحت شود. شرکتی به نام نانورکس اعلام کرد که این کیسه ها گنجایش 78 کیلوگرم زباله را دارند. تا سال 2027 این پروژه عملیاتی میشود و قرار است حجم زباله مورد آزمایش در این طرح تا میزان 272 کیلوگرم افزایش یابد. البته این تکنولوژی جدید نیست و در سال 1998 در ایستگاه فضایی سالیوت روسیه از این روش استفاده شد که زباله ها در نهایت در جو زمین سوخت.

    شرایط بدنی فضانوردان:

بدن فضانوردان ابتدا برای آغاز سفر فضایی آماده میشود. روزهای اول افراد احساس خوبی ندارد. اما به مرور زمان بدن آنها به بی وزنی عادت میکند. هنگام بازگشت به سطح زمین، شرایط کمی دشوارتر است. زیرا بدن فضانوردان باید با گرانش و شرایط زمین مجدد تطبیق پیدا کند و دچار مشکلاتی میشوند. دردهای عضلانی بعد از بازگشت به زمین شروع میشوند. در شرایط بی وزنی همه عضلات کوچک بدون استفاده هستند بنابراین تمرین های ورزشی زیادی ارائه میشوند. اما حتی برای عضلات کوچک مثل مچ پا و حفظ تعادل هنگام راه رفتن این ورزش ها کافی نیست و حداقل 3 ماه زمان لازم است تا شرایط فضانوردان بعد از بازگشت زمین به حالت عادی بازگردد.
    خطرات تابش ذرات: تابش ذرات یکی دیگر از مواردی است که بر روی زندگی فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضایی تأثیرگذار است. این ذرات ایستگاه را بمباران میکنند البته فضانوردان از تأثیرات پزشکی آنها به خوبی آگاه هستند. واقعیت این است که در فضا با سطح بالایی از تابش ذرات روبرو هستیم. در یک سفر فضایی 6 ماهه یک فضانورد به اندازه تمام فعالیت حرفه ای یک کارگر راکتور هسته ای، تحت تأثیر ذرات تابشی قرار میگیرد. قرار گرفتن در معرض این نوع از تابش ها میتواند منجر به بروز سرطان خون شود.

آزمایش های پزشکی فضانوردان:

تمام حرکات و فعالیت های مغزی فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضایی توسط الکترودهایی ثبت میشوند. به مرور زمان براساس اطلاعات دریافتی از فضانوردان، عموم مردم میتوانند نحوه زندگی فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضایی را کشف کنند. آزمایش انرژی یکی از آزمایش های انجام شده در ایستگاه بین المللی فضایی است. در این آزمایش، شرایط فضانوردان قبل، بعد و در طول پرواز به سمت ایستگاه بین المللی فضایی، بررسی میشود. در ابتدا فضانوردان ماسکی بر روی صورت خود میگذارند تا مصرف کل انرژی بدن آنها در یک سفر فضایی بلند مدت مورد سنجش قرار بگیرد. همچنین وضعیت فضانوردان در شرایط میکروگرانشی در سطح زمین ارزیابی میشود. با انجام آزمایش انرژی، سهم غذای فضانوردان به صورت بهینه در سفرهای فضایی تعیین شده و نیاز های واقعی آنها بهتر درک میشود. این عملیات یک پژوهش پایه ای برای فهم اصول و مکانیسم های تنظیم چاقی فضانوردان است. اگر فشار بر بدن کاهش یابد و بی وزنی ایجاد شود، استخوان های بدن انسان تحلیل میروند و کلسیم موجود در استخوان ها روز به روز کاهش پیدا میکند. همچنین در شرایط بی وزنی خطر تحلیل استخوان ها بین 1 تا 2 درصد در یک ماه است. به این ترتیب در طول 6 ماه میزان قابل توجهی از استخوان ها از دست میروند که تأثیری درازمدت خواهد داشت. استخوان های فضانوردان بعد از 6 ماه مأموریت نیاز به ترمیم دارد بنابراین تنها امید برای حفظ عضلات، ماهیچه ها و استخوان ها انجام تمرین هایی مانند دوچرخه سواری، دوی آهسته و وزنه برداری است.

وظیفه اصلی فضانوردان در ایستگاه بین المللی فضایی:

اصلی ترین وظیفه فضانوردان ایستگاه بین المللی فضایی بیشتر انجام تحقیقات است. بنابراین باید زمان زیادی را صرف مراقبت و نگهداری از ایستگاه فضایی کنند. این به معنای انجام بعضی از وظایف مشابه سطح زمین است. افراد حاضر در ایستگاه بین المللی فضایی به دست ها و چشم های دانشمندان روی سطح زمین تشبیه میشوند و تجربه دانشمندان سطح زمین توسط فضانوردان ایستگاه بین المللی فضایی تکمیل میشود. تا کنون بیش از 2700 پژوهش علمی متعلق به محققان بیش از 103 کشور جهان در آزمایشگاه ایستگاه بین المللی فضایی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته اند. راهپیمایی فضایی و اتصال مجدد به ایستگاه بین المللی فضایی یکی از بزرگترین مسئولیت هایی است که فضانوردان بر عهده دارند. این فضانوردان در خط دفاعی برای جلوگیری از هرگونه اشتباه مشغول فعالیت هستند و ممکن است برای تصحیح هر خطا فرصت کافی در اختیار نداشته باشند. ناسا به همراه گروهی از پژوهشگران توانسته اند نوعی باکتری را برای افزایش مقاومت گیاهان کشت شده در خارج از جو زمین کشف کنند. این نوع باکتری در خاک و آب شیرین یافت میشود و در فرآیند تثبیت نیتروژن و رشد گیاهان بسیار مؤثر است. همچنین این باکتری مفید از بروز عوامل بیماری زا در گیاهان جلوگیری میکند. بنابراین این تیم تحقیقاتی از طریق رشد آن باکتری، گیاهان کشت شده در خارج از جو زمین را مورد تحلیل قرار میدهند تا به رشد بیشتر آنها کمک کنند. به همین دلیل 8 بخش به انجام آزمایش در این خصوص در ایستگاه بین المللی فضایی اختصاص داده شده است.

مأموریت های مهم ایستگاه بین المللی فضایی:

اولین مأموریت ایستگاه بین المللی فضایی توسط ویلیام شفرد، سرگئی کریکالف و یوری گیدزنکو انجام شد. این پرتاب توسط سایوز تی.ام 31 و فرود آنها توسط اس.تی.اس102 صورت گرفته شد. در جدیدترین مأموریت، Ax-2 توانست از طریق شرکت اسپیس ایکس، فضانوردان خود را به طور موفقیت آمیزی به ایستگاه بین المللی فضایی بفرستد. این مأموریت فضایی خصوصی شامل چهار نفر بود. این افراد دو آمریکایی و دو عربستانی هستند. طول مدت اقامت آنها حدود 10 روز همراه با انجام حداقل 20 آزمایش است. تا کنون 240 نفر از 19 کشور جهان شامل فضانوردان و گردشگران فضایی از این ایستگاه بازدید کرده اند. این ایستگاه از نوامبر سال 2000 میلادی به طور مستمر شاهد حضور فضانوردان بوده است. در سال 2006 نیز یک فضانورد آلمانی از طریق سازمان فضایی اروپا به صورت یک مأموریت فضایی به ایستگاه بین المللی فضایی اعزام شد. در سال 2013 نیز گروهی از روسیه با فضاپیمایی که از قزاقزستان پرتاب شد به مدت 6 ساعت به ایستگاه بین المللی فضایی رسیدند که در آن زمان یک رکورد عالی محسوب میشد. همچنین انوشه انصاری در تاریخ 27 شهریور 1385 به ایستگاه بین المللی فضایی سفر کرد و مأموریت او به مدت 9 روز ادامه داشت.

قابلیت های شرکت اسپیس ایکس:

شرکت اسپیس ایکس ایلان ماسک جزء اولین شرکت های خصوصی است که در ایستگاه بین المللی فضایی فعالیت دارد و ایستگاه و فضانوردان آن را تأمین میکند. در تاریخ 22 ماه می سال 2012 شرکت اسپیس ایکس توسط موشک فالکن 9 ابزار مورد نیاز ایستگاه را به آن ارسال کرد و این پرتاب موفقیت آمیز بود. همچنین در تاریخ 4 خرداد 1402 قرار است راکت فالکن 9 از مرکز نیروی هوایی کیپ کاناورال از طریق شرکت اسپیس ایکس پرتاب شود.

آسیب های وارد شده به ایستگاه بین المللی فضایی:

مشکل وجود زباله های فضایی افزایش پیدا کرده است. در تاریخ 16 ژوئن، 17 و 25 اکتبر و 21 دسامبر سال 2022 یک فضاپیمای ترابری توانست در چهار نوبت مانع از برخورد زباله های فضایی به ایستگاه بین المللی فضایی شود. همچنین در سپتامبر سال 2019 نیز در نشت در ایستگاه بین المللی فضایی ایجاد شد اما به دلیل خطرناک نبودنش؛ در ابتدا به عنوان تهدید در نظر گرفته نشد. در نهایت محل نشت توسط دو فضانورد عایق بندی شد.

اثر سفرهای فضایی بر بدن انسان:

در کنار تحلیل رفتن بافت استخوان ها، یکی از آزمایش های جالب انجام شده بر روی دوقلوها بود که توسط ناسا طراحی شد. در این مطالعه اسکات کلی در ماه مارس سال 2015 در یک مأموریت 340 روزه در  ایستگاه بین المللی فضایی قرار گرفت و در ماه مارس 2016 به زمین بازگشت. در این مدت برادرش در روی زمین ماند. 10 تیم تحقیقاتی شرایط اسکات را بررسی کردند و تغییراتی که در بدن او ایجاد شد به شرح زیر است:

    دیواره رگ کارتوئید سفت شد که این عامل مهمی برای خطر بروز سکته و بیماری های قلبی به شمار میرود.
    شرایط بینایی اسکات تحت تأثیر قرار گرفت که میتواند حاصل از اثرات گرانش بر روی مایعات بدن انسان باشد.
    فرآیند پیرشدگی صورت در اسکات در مدت زمان کوتاه تری رخ داد.
    اسکات میتواند در معرض بروز سرطان قرار بگیرد.

همچنین از نظر برخی محققان این تغییرات دائمی هستند و با گذشت زمان برطرف نخواهند شد.

ساخت ایستگاه بین المللی فضایی دوم:

ناسا اعلام کرده است که قصد دارد از طریق همکاری با شرکای خصوصی و بین المللی خود، ایستگاه فضایی جدید که جایگزین سازه فعلی است را در کره ماه بسازد. مکان ایستگاه جدید در دروازه ماه قرار دارد. این ایستگاه قرار است از مأموریت های جدید انجام شده بر روی سطح ماه پشتیبانی کند. هدف ناسا از این کار، حضور دائمی انسان بر روی ماه و فضای اطراف آن است. بنابراین مأموریت های جدید بر روی سطح ماه تا سال 2025 انجام خواهد شد. این ایستگاه بین المللی فضایی جدید به نام ایستگاه فضایی قمری، در مدار NRHO قرار خواهد گرفت. این مدار به صورت بیضی است و ایستگاه فضایی جدید در فاصله 3000 کیلومتری از سطح زمین قرار خواهد گرفت. یک دور کامل در این مدار به مدت یک هفته طول میکشد. اولین بخش های این ایستگاه در سال 2024 به ماه میرسند تا شرایط برای مأموریت آرتمیس 3 فراهم شود.

شاید زندگی در ایستگاه بین المللی فضایی آرزوی خیلی از افراد در سراسر جهان باشد. اما باید با چالش های آن مقابله کنند. فضانوردان در طول مدت 6 ماه زندگی خود در ایستگاه بین المللی فضایی راهی برای بازگشت به سطح زمین ندارند. همچنین شرایط زندگی فضانوردان حتی بعد از بازنشستگی بررسی میشود و همه اطلاعات مرتبط با همه فضانوردان در یک مجموعه پایگاه اطلاعاتی جمع آوری و بروز رسانی میشوند. این ایستگاه الهام بخش بسیاری از اکتشافات فضایی است که تاکنون انجام شده است و مانند ماهیت فضا که بی انتها است، این دسته از پژوهش ها ادامه خواهند داشت. به همین دلیل باید قدردان فعالیت های انسان دوستانه و خلاقانه فضانوردان باشیم.